Można być pięknym i długo nic nie wiedzieć o tym. Można być pięknym i ciągle mieć wątpliwości. Nie dowierzać i wciąż wyliczać mankamenty swojego wyglądu. Jak często, patrząc w lustro, otulasz swoją sylwetkę troskliwym i czułym spojrzeniem? Czy darzysz siebie codziennie afirmującym uśmiechem podczas porannego przemywania twarzy? Uśmiechem – który oznacza zgodę na istnienie i […]
Jaki jest rytm Twojego serca? W sensie biologicznym można to określić na podstawie badań wykonanych za pomocą specjalistycznej aparatury. Żeby poczuć bicie własnego serca, wystarczy chwycić za puls… „Nawet gdy o nim zapominamy, ono nie przestaje wybijać swojego rytmu” – napisała o sercu Katarzyna Marcinkowska w stworzonym przez siebie kalendarzu. A w
Inspiracją do napisania tego posta była dla mnie rozmowa z moją przyjaciółką na temat książki Williama i Marthy Searsów, którą polecałam ostatnio w bibliotece. Moja znajoma (oczekująca swojego pierwszego dziecka) podzieliła się wrażeniami z lektury rozdziałów otwierających Księgę Rodzicielstwa Bliskości, zwierzając się, że trudno było jej przez nie przebrnąć, bo miała wrażenie pewnej oczywistości prezentowanych
Miłość wysokiej jakości Czytaj dalej
W nawiązaniu do bogatej metaforyki DoM-u, chciałabym się podzielić jeszcze jedną inspiracją. Poza tym, że DoM można potraktować: jako realne miejsce rozwoju (o marzeniu, które legło u podstaw mojego pisania, przeczytaj tutaj), jako przestrzeń, w której można rozwijać się w różnych obszarach i na rozmaite sposoby (zobacz posta, w którym wyjaśniam ideę pomieszczeń), jako swoiste laboratorium relacji, w
Gdy zaczynałam tworzyć tego bloga ponad rok temu, posłużyłam się metaforą DoM-u głównie dlatego, że chciałam, aby było to miejsce kojarzące się z ciepłą atmosferą i jednocześnie dobrze zorganizowane i uporządkowane. Sortowanie kolejnych wpisów według nazw pomieszczeń wynika z tęsknoty za tworzeniem miejsca, w którym można spotkać się z innymi lub pobyć samemu i potraktować
Laboratorium relacji Czytaj dalej
Podzielę się czymś bardzo osobistym. Bo już tylko tak chciałabym pisać: z serca, o życiu, dzieląc się własnym doświadczeniem. Bo wiem, że to jest bezcenne. Skończyłam pisać swoją pracę doktorską. Powoli dociera do mnie, że: naprawdę — już nigdy — nie będę — pisać doktoratu. To bardzo uwalniająca myśl. Dokonało się. Nie dodam
Przeczytałam ostatnio na blogu Marty Waszczuk recenzję książki Brené Brown – Z wielką odwagą. Pozycja ta nosi wiele wyjaśniający podtytuł: Jak odwaga bycia wrażliwym zmienia to, jak żyjemy i kochamy, jakimi jesteśmy rodzicami i jak przewodzimy. W tym samym poście Marty można odnaleźć linki do dwóch nagrań video, w których amerykańska autorka dzieli się najważniejszymi wnioskami ze swoich badań
Dla ludzi, którzy zasmakowali już nieco w rozwoju osobistym i świadomym przeżywaniu własnego życia, nie będzie to zapewne żadna nowość. A jednak mam przekonanie, że utrwalania pewnych treści, nawyków itp. nigdy za wiele. Poza tym czymś innym jest wiedzieć, czymś innym – zastosować w praktyce. Może więc w związku z Nowym
Taki paradoks. Gdy sen małego dziecka czasami taki jeszcze niepewny, niespokojny, płytki, przerywany, napęczniały snami… Czuwać nad tym kruchym spaniem… [powyższy – niepozorny niby – tekst napisałam wiele miesięcy temu; tworzenie tego wpisu przerwał „maleńki płacz” rozlegający się z sypialni; i tak przeczekał ten urwany post w wersji roboczej; jest on najlepszym
Już niedługo rok upłynie od czasu, gdy ten blog istnieje w sieci, a tu częstotliwość pojawiania się nowych wpisów spadła, próby docierania do nowych czytelników żadne, w związku z czym mała liczba odwiedzających jak narazie… Piszę to z lekkim uśmiechem na twarzy. Ze spokojem. I odrobiną smutku także. No, ale tak to
